دتکتور

شاید برایتان جالب باشد که بدانید قبل ازبکار گیری دتکتور ها از نیرو های انسانی کمک میگرفتند . به نوعی سیستم کار اولین دتکتورها به این صورت بود که شخصی در ساختمان به طور دائم حضور داشت و وظیفه ی به حرکت درآوردن اهرمی را داشت که باعث می‌شد زنگ هشدار برای ایستگاه‌های آتش نشانی محل به صدا دربیاید و آتشنشانان را از وقوع آتش مطلع می کرد. در نتیجه باعث تاخیر زیادی در عملیات اطفا حریق می‌شد.
ابتدایی ترین دتکتورها به صورت خودکار شناسایی و اعلام حریق را انجام می‌دادند. آنها دارای اهرمی بودند که برای اعلام حریق و به صدا درآوردن زنگ هشدار برای ایستگاه‌های آتش نشانی محل بازهم وابسته به حضور شخصی در ساختمان بودند که این مسئله تاخیر قابل توجهی در اعلام و اطفا حریق ایجاد می‌کرد.
اما امروزه سیستم‌های اعلان حریق خودکار و پیشرفته وجود دارند که هزینه‌ی خرید و نصب آنها نیز به مراتب نسبت به نمونه‌های اولیه بالاتر است.

انواع دتکتور اعلام حریق:

به طور کلی دتکتور ها به چند نوع : دودی نقطه ای، چندکاره، حرارتی ، گازی و مونوکسید کربن و . . . تقسیم می شوند.

دتکتور دود:

یکی از متداول ترین انواع این وسیله ی اعلام حریق، دتکتور دود است که همانطورکه ازاسمش پیداست ، نسبت به دود ناشی از آتش سوزی حساس است. هنگامی که محفظه ی این دتکتور از دود پر شود دستگاه هشدار می‌دهد.
این نوع ، خود به دو نوع دتکتور دود نوری و دود یونیزه تقسیم می‌شود.

 چند کاره:

دتکتور چند کاره دارای بیش از یک سنسور است که هر کدام به خصوصیات فیزیکی یا شیمیایی آتش سوزی عکس العمل نشان میدهد. هدف از ترکیب سنسورها افزایش عملکرد سیستم در تشخیص آتش با استفاده از دود، گرما یا گازهای CO است. این آشکارسازها می توانند دسته خاصی از هشدارهای کاذب را کاهش دهند.

 حرارتی:

این نوع از دتکتور ها به درجه ی حرارت حساس هستند. تغییرات دمایی که در اثر آتش سوزی رخ می‌دهد باعث فعال شدن این دتکتور ها می‌شود.
دتکتور حرارتی خود دارای 2 نوع است:

نوع اول به تغییر دمای غیر طبیعی و مقدار سرعت بالا رفتن گرما واکنش نشان می‌دهد.
نوع دوم دما ثابت است و این نوع دتکتور به دمای ثابت از پیش تعیین شده واکنش نشان می‌دهد.

گازی:

در مکان هایی که گازها و بخارهای قابل اشتعال و سمی در آن‌ها وجود دارد همواره مستعد خطر آتش سوزی می‌باشند. در این موارد می‌توان از دتکتورهای گازی استفاده کرد. دتکتورهای گاز از اسمشان پیداست که به نشت گاز حساس هستند و می‌توانند نشت گاز را تشخیص دهند.
در انواع مختلف در بازار موجود هستند.
این ها در دو دسته طبقه بندی می‌شوند:
– دتکتورهای تشخیص دهنده گازهای سوختنی و قابل انفجار
– دتکتورهای تشخیص دهنده گازهای سمی

مونوکسید کربن:

گاز منوکسید کربن، گازی بی ‌بو، بی ‌رنگ و در عین حال سمی و کشنده است. دتکتورهای منو اکسید کربن با تشخیص گاز پخش شده در هوا فعال شده و با ایجاد صدای بوق به افراد هشدار می‌دهد. هر چقدر مقدار گاز پخش شده در هوا بیشتر باشد، دستگاه زودتر به صدا درمی‌آید.

مزایا و محدودیت‌های دتکتور:

– شرایط نصب در محیط‌های بزرگ و محوطه‌های سرباز را دارند.
– استفاده از آنها مقرون‌به‌صرفه است.
– برای پایش سریع محیط بهترین هستند.
– مناسب نصب در فضاهای بزرگ با حضور اشیاء در حجم‌های گوناگون مانند فضای انبارها هستند.

نحوه ی سیم کشی دتکتور چگونه باید باشد؟

برای این وسیله دو سیم کشی نیاز است. یک سیم کشی آنها را به برق شهر وصل می کند و دسته دیگر آنها را به کنترل پنل نصب می کند. دتکتور دارای 5 پایه است. به هر کدام سیمی خاص وارد و یا از آن خارج می شود. تنها نکته ای که باید مد نظر قرار دهیم این است که برای اینکه مدار وارد جریان شود باید انتهای آن بسته شود برای این کار از یک دیود یا مقاومت انتهای خط استفاده می شود.

محل نصب دتکتور:

– باید دتکتورهای خودکار به صورت مستقل و در دسترس همه نصب شوند.
– فاصله آن از راه های هوایی نباید کمتر از 100 سانتی متر باشد.
– فاصله این وسیله از منبع روشنایی باید دو برابر ارتفاع روشنایی باشد.
– تعداد دتکتورها و فاصله آخرین آن و پنل اعلام حریق را کارخانه تولیدی مشخص می کند.
– اگر سقف دارای گچبری باشد و ارتفاع این گچبری بیشتر از 50 سانتی متر باشد باید برای هر محیط به طور جداگانه دتکتور نصب شود.
– اگر انبارهای پارکینگ آپارتمان ردیفی باشند این وسیله اعلان حریق باید در فاصله ۵۰ سانتی متر از انبار و ۸ متر از هم نصب شوند اما اگر به صورت مجموعه باشند باید مسیر ورودی آن ها دتکتور نصب شود.
– فاصله دتکتورها از درب ورودی و خروجی آسانسور، باید حداکثر ۱۵۰ سانتی متر باشد.
– در مکان هایی با ریسک بالای آتش سوزی مثل آشپزخانه فاصله دتکتور دایره ای به شعاع 5.3 متر است.